Etiologia i profilaktyka zaburzeń układu ruchu u lekarzy stomatologów

Abstract

Zawód stomatologa stanowi połączenie pracy fizycznej i umysłowej. Wiąże się z odpowiedzialnością i koniecznością zachowania precyzji. Niemal wszystkie działania wykonywane podczas pracy z pacjentem wymagają utrzymania pozycji statycznej, niejednokrotnie wykorzystującej nieprawidłowy wzorzec ruchu. Najczęstszą nieergonomiczną pozycją lekarza stomatologa jest pozycja stojąca z boku siedzącego pacjenta. Wymaga ona utrzymania ciągłego zgięcia tułowia z jednoczesną rotacją oraz ustawieniem kończyn górnych w odwiedzeniu i zgięciu. Długotrwałe przebywanie w takiej pozycji doprowadza do powstania licznych patologii układu ruchu. Istnieje szereg możliwości i działań mających na celu poprawę komfortu pracy, wyeliminowanie czynników ryzyka i zmniejszenie prawdopodobieństwa wystąpienia niekorzystnych zmian w układzie ruchu. Najistotniejszym czynnikiem poprawiającym jakość i komfort pracy stomatologa jest prawidłowe zaprojektowanie przestrzeni zabiegowej, która będzie umożliwiała odpowiednie, ergonomiczne ustawienie ciała. Nie bez znaczenia jest korzystanie z rekreacyjnych form aktywności fizycznej. Każdy aktywny zawodowo stomatolog powinien podejmować odpowiednio dostosowany do swoich potrzeb i preferencji wysiłek fizyczny. Połączenie ergonomii z fizjoprofilaktyką pozwala uniknąć wystąpienia dysfunkcji mogących niejednokrotnie doprowadzić do zaprzestania pracy zawodowej.